بازی Forspoken قبل از عرضه سر و صدای بسیاری را به خاطر گرافیک جذاب و سیستم اکشن متفاوتش، به پا کرده بود. به همین منظور در این متن به بررسی بازی Forspoken می‌پردازیم تا ببینیم بازی واقعا به همان اندازه‌ای که اسکوئر انیکس از آن تعریف می‌کرد خوب هست یا نه. با ویجیاتو همراه باشید.
ساخت یک آی‌پی جدید در دوره امروزی ویدیو گیم کار سختی شده. گیمرها به ساختارهایی از پیش تعیین شده و برندهای پر سر و صدا عادت کرده‌اند و همین موضوع کار را برای ناشرهایی که می‌خواهند به ایده‌های جدید استودیوها چراغ سبز نشان بدهند، پیچیده کرده. حالا هر از گاهی ناشرانی مثل اسکوئر انیکس این جرات را به خرج می‌دهند و به ایده‌هایی مثل Forspoken روی خوش نشان می‌دهند. اما اگر از من بپرسید، می‌گویم دلیل اینکه آی‌پی‌های جدید کم شده‌اند به بازی‌هایی مثل Forspoken برمی‌گردد. چراکه معمولا سازندگانی که روی این بازی‌ها کار می‌کنند، توانایی ارائه یک خروجی درست و حسابی را ندارند و نتیجه چیزی است که باعث می‌شود ناشران بیخیال ریسک‌های بزرگ اینچنینی شوند.
راستش را بخواهید خیلی وقت بود که یک بازی AAA بی‌هدف و بدون مغز تجربه نکرده بودم. عملا Forspoken یکی از آن تجربه‌هایی است که به هر بخشی از آن نگاه کنید، هزاران ایراد و شاید در بهترین شرایط یک یا دو نکته مثبت پیدا می‌کنید. از جمله نکات مثبت بازی شاید بتوان به بخش گرافیک هنری آن اشاره کرد. گرافیکی که به شدت در نگاه اول چشم‌نوازی می‌کند و به شما نشان می‌دهد که یک بازی نسل نهمی می‌تواند چه شکلی باشد. خصوصا وقتی که در حال استفاده از سیستم پارکور بازی باشید و با سرعت بالا در جهان بازی بچرخید، اهمیت تکنولوژی‌هایی نظیر SSD را متوجه می‌شوید و می‌فهمید که وجود چنین قطعه‌ای در سخت افزار کنسول‌های نسل نهمی تا چه حد می‌تواند روی تجربه گیمینگ شما تاثیر بگذارد.
اما همانطور که گفتم همین ویژگی مثبت بازی نیز با صدها ایراد عجیب و غریب دیگر همراه است. من Forspoken را روی پی‌سی تجربه کردم. با یک کارت گرافیک RTX 3070، پردازنده Ryzen 5 5600X و ۳۲ گیگابایت رم. با همین مشخصات متوجه می‌شوید که سیستم من از سیستم پیشنهادی خود بازی روی پی‌سی نیز قدرتمندتر است. اما اگر فکر کردید که بدون دردسر توانستم پای بازی بنشینم سخت در اشتباهید. بحث افت فریم‌های شدید و مسائل فنی این چنینی را که کنار بگذاریم، باید به این اشاره کنم که ۸ گیگابایت حافظه گرافیکی برای تجربه بازی روی بالاترین حالت ممکن به شدت کم است و نمی‌توانید ویژگی‌هایی مثل حجم بافت‌ها را روی بیشترین حد خود بگذارید.
چراکه در این حالت بازی کرش می‌کند و عملا شاید نتوانید بیشتر از ۵ دقیقه به تجربه آن بپردازید. از طرفی اگر این تنظیمات را روی حالت متوسط قرار دهید، نه تنها از کیفیت بافت‌ها به شکل ویژه‌ای کاسته می‌شود، بلکه سرعت رندر شدن بافت‌های محیط و دشمنان نیز به شدت کاهش پیدا می‌کند. اتفاقی که باعث می‌شود این بازی زیبا، به شکل زشتی پیش رویتان قرار بگیرد. جدای از همه این‌ها، بازی از نظر پرفورمنسی یک فاجعه تمام عیار است. در طول تجربه Forspoken بازی آنقدر کرش کرد که دیگر تعدادش از دستم در رفت. بنابراین، اگر کنسول ندارید و می‌خواهید یک شانس به Forspoken روی پی‌سی بدهید، لطفا این خیانت را در حق خودتان نکنید.
اما اگر در بهترین شرایط، شانستان هم زد و مشکلی با پرفورمنس بد بازی نداشتید، باز هم به شما پیشنهاد می‌کنم که سراغ Forspoken نروید. بازی به شکل عجیب و غریبی نکته مثبت زیادی ندارد. با دنیای بزرگ و زیبایی رو به رو هستید که به شکل عجیبی خالی از محتواست. با سیستم مبارزاتی باید وقت بگذرانید که از پتانسیل‌های بالایش درست استفاده نشده و در نهایت خیلی سریع، تکراری و حوصله‌سربر می‌شود. برای تاکید روی این موضوع، باید به این هم اشاره کنم که عملا دشمن‌های باهوشی هم برای بازی طراحی نشده که بخواهند این سیستم مبارزات جادویی را برایتان جذاب و چالش برانگیز کنند. دشمنان و باس‌های بازی در عین اینکه تنوع چندانی ندارند، نهایتا دو یا سه الگوی حرکتی ساده برایشان تعریف شده که خیلی راحت می‌توانید بدون دریافت یک ضربه از آنها، شکستشان دهید.
مراحل اصلی و جانبی بازی هم خیلی سریع فاز تکراری شدن به خود می‌گیرند. با یک کاراکتر حرف می‌زنید، آن سر نقشه یک ماموریت جدید می‌گیرید، کلی پارکور بازی می‌کنید، در این میان با چند دشمن ساده وارد مبارزه می‌شوید و همه این‌ها در نهایت از نو تکرار و تکرار و تکرار می‌شوند. عملا هیچ نوآوری خاصی در جریان طراحی مراحل بازی نمی‌بینید و همین موضوع باعث می‌شود که خود مراحل اصلی را به سختی تحمل کنید، چه برسد به مراحل جانبی که عملا تمامشان فتچ کوئست‌هایی هستند که نه پاداش به خصوصی دارند و نه دنبال کردنشان جذاب است. پاداش مراحل جانبی و تکراری بازی به قدری ناچیز است که اگر یک مورد از آنها را هم تجربه نکنید و فقط مراحل اصلی را طی کنید، هیچ چیزی را از دست نمی‌دهید و از نظر قدرت و مهارت نیز ضعفی در کاراکترتان حس نخواهید کرد.
خب، تا اینجا در مورد اثری می‌خواندید که نه پرفورمنس خوبی دارد و نه گیم‌پلی و مراحل سرگرم کننده‌ای. حالا سوال اینجاست که آیا Forspoken برای فردی هم که صرفا دنبال شنیدن یک قصه خوب است می‌تواند جذاب باشد؟ نه تنها پاسخ این سوال منفی است، بلکه با یکی از عجیب‌ترین شخصیت پردازی‌ها و روایت‌های تاریخ ویدیو گیم طرف هستیم. شخصیت اصلی Forspoken به قدری پوچ و غیر منطقی نوشته شده که شما از تک تک دیالوگ‌هایش اعصابتان به هم می‌ریزد. هدف، خلق یک کاراکتر مغرور بوده که برای دیگران احترامی قائل نیست. خب، شاید با خودتان بگویید با چنین کاراکترهایی در دنیای ویدیو گیم زیاد طرف بودیم و اتفاقا دوستشان داشتیم.
من هم این موضوع را می‌پذیرم اما مسئله اینجاست که برای فری (کاراکتر اصلی بازی) عملا هیچ قوس شخصیتی خاصی در نظر گرفته نشده. در واقع همان چیزی که در دقایق ابتدایی از این کاراکتر می‌بینید، تا آخر هم همان باقی می‌ماند و حتی بدتر هم می‌شود. هیچ رستگاری یا عواقب خاصی برای اعمالش در نظر گرفته نشده و عملا با یک کاراکتر خودخواه و به شدت غیرقابل تحمل طرفیم که اصلا نمی‌شود حتی او را پذیرفت. از طرفی شاهد بدترین دیالوگ نویسی‌هایی هستیم که در دهه اخیر برای یک بازی ویدیویی نوشته شده. عملا جملاتی را از کاراکترهای مختلف می‌شنوید که محال است در دنیای واقعی آنها را از یک نفر بشنوید. مثلا یکی از جملات فری به دوست صمیمیش این است: «به من چه که پدر تو مرده».
با خواندن این جمله، مو به تن‌تان سیخ شد؟ حالا فکر کنید که کاراکتر اصلی بدون وقفه در طول بازی دارد چنین دیالوگ‌هایی را می‌گوید. در کنار این، آنتاگونیست اصلی بازی هم عملکرد بهتری ندارد. در واقع من را یاد کاراکترهای پوشالی بازی‌های قدیمی می‌انداخت که صرفا با تکرار دیالوگ‌هایی مثل «من آدم بدی هستم و کارهای بدی می‌کنم» قصد داشت ما را از عواقب کارهایش بترساند. حال فکر کنید که در سال ۲۰۲۳ یک بازی جدید عرضه شده که آنتاگونیست اصلیش دقیقا از چنین ادبیاتی برای اثبات خود استفاده می‌کند و حتی یک بار هم تبدیل به یک تهدید جدی برای ما نمی‌شود که بخواهیم از او بترسیم. به صورت کلی، فکر می‌کنم متوجه شده‌اید که Forspoken در چه سطحی قرار دارد. با اثری کاملا پوشالی و بی‌محتوا طرف هستید که نه روی پتانسیل‌های گیم‌پلیش متمرکز شده و نه داستان خوبی برای تعریف کردن دارد. یک تجربه کاملا فراموش شدنی که شاید اگر بودجه‌اش روی آثار دیگری هزینه می‌شد، قطعا خروجی بهتری را می‌توانستیم شاهد باشیم.
خلاصه بگم که…
